Prolog

Hinder - Lips Of An Angel

- Żartujecie? Mamo, tato... Naprawdę? Naprawdę mogę jechać? - ciemnowłosa dziewczyna spojrzała z niedowierzaniem na swoich rodziców.

- Tak - powiedział jej ojciec.

Chwilę później w całym domu słychać było głośny pisk dziewiętnastolatki. Jej niezmierna radość utwierdzała tylko jej rodziców, że podjęli właściwą decyzję. Była ona niezmiernie trudna, ale chcieli jak najlepiej dla swojej jedynej córki.

- Muszę zadzwonić do Di!

Odskoczyła od rodziców i biegiem ruszyła na górę do swojego pokoju, w którym zostawiła telefon. Rzuciła się na łóżko i drżącymi rękami wybrała numer do przyjaciółki.

- Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tego, że właśnie usypiam Igora i musisz mieć naprawdę dobry pomysł, żeby dzwonić do mnie właśnie teraz - przywitał ją głos Doroty.

- Di, nie uwierzysz!

- Co się stało? - zapytała dziewczyna, zdziwiona radością w głosie przyjaciółki.

- Zgodzili się! - pisnęła głośno, nie przestając się uśmiechać.

- Żartujesz? - wykrzyknęła dziewczyna, najwyraźniej zapominając o tym, że właśnie usypiała brata.

- Nie! Jedziemy do Włoch na studia! 

***

Ciemnowłosa pociągnęła swoją przyjaciółkę za rękę, kierując się w stronę baru.

- Chyba mam dość - blondynka krzyknęła do ucha Michelle,  starając się przekrzyczeć głośna muzykę.

- To dopiero początek, Di. Noc jest jeszcze młoda!

- Nogi mi zaraz odpadną - wyjęczała, siadając obok przyjaciółki przy barze.

 Zamówiły po drinku i zaczęły rozglądać się po zatłoczonym klubie.

- Mich, patrzy się na ciebie.

- Kto?

- Nie rozglądaj się. Ten przystojniak, z którym tańczyłaś. Uwaga, idzie tu - zakończyła, widząc przerażenie w oczach przyjaciółki. - To ja lecę na parkiet - puściła jej oczko i ruszyła w stronę roztańczonego tłumu, jak gdyby całkowicie zapominając o tym, że chwilę wcześniej nie czuła nóg. 

- Co? Zostań! - krzyknęła Mich, jednak blondynki już nie było.

- Cześć - brunet usiadł obok niej, ukazując rząd białych zębów w uśmiechu. - Alexis - przedstawił się, nie przestając się uśmiechać.

- Michelle - powiedziała, nieco onieśmielona nieznajomym.

- Mogę kupić ci drinka? - zapytał, widząc, że kieliszek dziewczyny jest już pusty.

- Pewnie - rzuciła, zagryzając lekko dolną wargę.

***

Weszła do pokoju, trzymając w ręku długą, czerwoną różę. Nie zwróciła uwagi na siedzącą przy biurku przyjaciółkę i od razu położyła się na łóżku, patrząc w sufit i przykładając kwiat do nosa.

- Mich? Wszystko w porządku? - Di spojrzała na ciemnowłosa. Odłożyła książkę, którą trzymała w ręku na blat biurka, po czym wstała i podeszła do łóżka dziewczyny. - Coś się stało?

Michelle spojrzała na nią niezbyt przytomnym wzrokiem, wciąż przeżywając w głowie randkę, z której właśnie wróciła.

- Stało się... - wyszeptała cicho.

- Ale co? Alexis coś zrobił? - zapytała zaniepokojona.

- On... Ja... Di, chyba mam problem.

- Mów o co chodzi! Zaraz przez ciebie zawału dostanę - ponagliła przyjaciółkę, patrząc jej w oczy.

- Di, ja chyba... Zakochałam się - powiedziała cicho. - Kocham go. Kocham Alexisa.

***

Spojrzała na chłopaka, który chodził po mieszkaniu i zachowywał się jakoś dziwnie. Był nieobecny i ciągle odpowiadał jej półsłówkami. Tak było już od kilku dni i dziewczyna była coraz bardziej zdezorientowana. Wydawało jej się, że są szczęśliwi. Michelle nie wyobrażała sobie życia bez chłopaka. Był dla niej wszystkim.

Jednak od jakiegoś czasu coś się zepsuło i ona nie mogła nic z tym zrobić.

- Alexis... - powiedziała łamiącym się głosem.

Chłopak spojrzał na nią, nie odzywając się nawet.

- Masz kogoś, tak?

- Słucham?

- Ja... Myślałam... - wzięła głęboki wdech i spuściła wzrok, chcąc ukryć napływające do oczu łzy.  - Jeżeli kogoś masz, to ja...

- Mich, co ty gadasz? - Podszedł do niej i kucnął, delikatnie unosząc jej twarz tak, by móc jej patrzeć w oczy. - Nikogo nie mam. Tylko ty się dla mnie liczysz... - powiedział, gładząc kciukiem jej zarumieniony policzek.

- To dlaczego taki jesteś? Zachowujesz się jakbyś w ogóle mnie nie zauważał...

- Kochanie... - uśmiechnął się lekko i przeniósł ręce na jej dłonie. - To nie miało być tak, ale widzę, że nie mam innego wyjścia. Kocham cię. Jesteś dla mnie najważniejsza i nie wyobrażam sobie, co bym zrobił, gdybym cię stracił. Chcę być z tobą na zawsze.

- Zawsze nie istnieje – wyszeptała cicho.

- Jeżeli zawsze nie istnieje, to będę z tobą przez wieczność – odszepnął z czułością w głosie. - Michelle, zostaniesz moją żoną? - powiedział szybko, wyciągając z kieszeni spodni złoty, błyszczący pierścionek.

Dziewczyna przez chwilę patrzyła na niego zupełnie zaskoczona. Spodziewała się tego, że z nią zerwie, ale nigdy nie przypuszczałaby, że jej się oświadczy. Odpowiedź była jednak oczywista.

- Tak. Tak, zostanę twoją żoną.

***

Wróciła do domu i nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Dopiero co skończyła pierwszy rok studiów. Bycie lekarzem było jej największym marzeniem w życiu. Potem dopiero było miejsce na zakładanie rodziny. Od dwóch miesięcy jednak była mężatką, a dzisiaj, przy okazji kontrolnej wizyty u ginekologa, dowiedziała się, że jest w ciąży. Koniec czwartego miesiąca. Myślała, że po prostu ostatnio trochę przytyła, jednak ginekolog pobawił ją złudzeń. Ta wiadomość ją załamała. Bała się także, jak zareaguje na to jej mąż. Położyła się na sofie w salonie i tępo wpatrywała się w sufit.

W takiej pozycji znalazł ją Alexis. Wszedł do mieszkania, już od progu wołając jej imię.

- Kochanie, nie uwierzysz! - rzucił, podchodząc do ukochanej. Uśmiech nie schodził mu z twarzy, a ogromna radość biła z jego oczu.

- Co się stało? - zapytała dziewczyna, siląc się na beztroski ton.

- Zadzwonił dzisiaj do mnie mój agent. Rozmawiał z zarządem FC Barcelony. Oni mnie chcą, rozumiesz? Chcą żebym grał w najlepszym klubie na świecie! To spełnienie moich marzeń! - powiedział głośnym tonem, nie mogąc ukryć swojej radości.

- Alex, to wspaniale - rzuciła dziewczyna niedbale, nie podzielając jego szczęścia.

- Będziesz musiała zmienić uniwersytet, ale to mały szczegół. Znajdę ci najlepszą uczelnię w Barcelonie! - wyrecytował, całując żonę w czoło.

- Super.

- Kochanie, co jest?

Dopiero po chwili chłopak zauważył brak entuzjazmu u dziewczyny.

- Alex, byłam dzisiaj u ginekologa - powiedziała, patrząc mu niepewnie w oczy. - Ja... Jestem w ciąży - wyrzuciła z siebie szybko, chcąc mieć to już z głowy.

- Co? Znaczy, że ja... Będę tatusiem? - zapytał z błyskiem w oku. - Będziemy mieli dziecko?

Michelle niepewnie skinęła głową. Alexis w jednej chwili skierował wzrok na brzuch swojej żony. Delikatnie pogładził go ręką, nie przestając się uśmiechać. Przybliżył twarz i zaczął cicho szeptać.

- Cześć malutki. Tutaj twój tatuś. Nie mogę się doczekać, aż się urodzisz - zakończył, całując lekko wypukły brzuch dziewczyny. 

- Nie przyjadą – powiedziała zrezygnowanym tonem, odkładając komórkę na szafkę przy łóżku.

- Kochanie…

- Nie chcą przyjechać na chrzest swojej jedynej wnuczki. Mają gdzieś ją i mnie. Co ja takiego zrobiłam, że tak bardzo mnie znienawidzili? – zakończyła łamiącym się głosem.

Ramiona, którymi objął ją Alexis nie dały żadnego ukojenia. Już ponad rok minął od czasu, gdy jej własny ojciec powiedział, że nie chce jej znać. Jego słowa ‘zawiodłem się na tobie’ na zawsze wryły się w jej pamięć. Była szczęśliwa. Albo właściwie tak sobie wmawiała. Chciała być szczęśliwa, jednak do tego potrzebowała wsparcia rodziców.

W dniu ślubu, jednym z najważniejszych dni w jej życiu była sama. Ani matka, ani ojciec nie przyjechali na ceremonię. Oboje nie mogli znieść faktu, że ich córka zamiast zostać lekarzem, tak jak planowała, wyszła za mąż, a chwilę później urodziła dziecko. Dla ambitnego ojca to był cios prosto w serce. Nie taką przyszłość wróżył swojej córce.

- Mich, nie przejmuj się. Masz teraz ważniejsze rzeczy na głowie. – Di weszła do przestronnej sypialni, niosąc na rękach płaczące zawiniątko.

- Caroline, kochanie, co się stało? No już, nie płaczemy – powiedziała cicho, biorąc do rąk córeczkę.

- Chyba jest głodna – dodała blondynka, patrząc z czułością na tą scenę. 

Michelle posłała jej szeroki uśmiech. Di przyleciała do niej z Włoch, gdzie nadal studiowała i miała zostać przez dwa tygodnie. Mich niezwykle się z tego cieszyła. W końcu mogła mieć przy sobie wszystkie osoby, które kocha.

***

- Słucham? To jakiś żart?

- Nie, mówię całkowicie poważnie – usłyszała w odpowiedzi spokojny głos Alexisa.

- Poważnie?! – podniosła głos, nie mogąc pohamować emocji. – Małżeństwo nie jest czymś, co się zawiera do czasu, gdy ci się znudzi! ‘Chcę być z tobą na zawsze.’ Kojarzysz te słowa? Przyrzekałeś mi, że zawsze będziemy razem! Że mnie kochasz! – krzyknęła, czując zbierające się łzy pod powiekami.

- To nie moja wina, że się zakochałem w kimś innym…

- A co? To moja wina, że zakochałeś się w Di?! W mojej najlepszej, przyjaciółce?! Jak możesz mi coś takiego robić? – zapytała spokojniej, chociaż nie potrafiła ukryć drżenia w swoim głosie. – Pomyślałeś o Caroline? To twoja córka. Ma się wychowywać bez ojca?

- Myślałem o niej. Będę na nią płacił. Oboje się z tego utrzymacie.

- Jak możesz tak mówić? To twoje dziecko! Chcesz je tak po prostu zostawić? Dla tej szmaty?! – ponownie podniosła głos, nie wierząc w to, co przed chwilą usłyszała.

- Nie mów tak o niej – powiedział, zachowując spokój. – To nie jest jej wina.

- To nie jest jej wina, że właśnie rozwaliła rodzinę?! No tak, należy jej się nagroda za zniszczenie życia!

- Uspokój się. Pod koniec tygodnia powinny przyjść papiery rozwodowe – dorzucił spokojnie, jak gdyby mówił, o tym, że trzeba zrobić zakupy. Schylił się, biorąc do rąk dwie duże walizki i już po chwili go nie było. Drzwi, które się za nim zamknęły symbolizowały koniec ich małżeństwa.

Dziewczyna długo nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Siedziała, przy swojej czteromiesięcznej córeczce, nie mogąc powstrzymać potoku łez. Czuła się zdradzona. Podwójnie zdradzona. Gdyby choć przez chwilę przyszło jej do głowy, że coś się takiego stanie, nigdy by nie namawiała przyjaciółki na przedłużenie wizyty o całe dwa tygodnie.

Była naiwna i zapłaciła za to najwyższą cenę. Została sama z małym dzieckiem, a myśli, które krążyły po jej głowie wcale nie były optymistyczne.

„Jeżeli zawsze nie istnieje, to będę z tobą przez wieczność.”

***

Chyba najdłuższy prolog, jaki napisałam w życiu. Ale wiecie co? Podoba mi się. Cała ta historia będzie inna, a jednocześnie taka sama jak inne. 

Mam nadzieję, że Wam się spodobało. :)