Rozdział drugi

Alesha Dixon - Breath Slow

Spojrzał na dziewczynę, która siedziała obok niego naburmuszona i spróbował się uśmiechnąć. Zamiast uśmiechu wyszedł mu jakiś grymas, którego sam nie potrafiłby zidentyfikować. Oparł głowę na jej ramieniu i delikatnie objął rękami jej szczupłą talię. Bardziej się domyślił, niż usłyszał w tym hałasie, że dziewczyna prychnęła, czując na sobie  jego dotyk.

- Niee bądź złaa – wymamrotał, przeciągając samogłoski.

Blondynka rzuciła mu spojrzenie, które miało oznaczać, że chłopak może sobie darować dalsze próby udobruchania jej. Niestety brunet wlał w siebie o kilka drinków za dużo i nie bardzo już kontaktował.

- Alexis, wracamy – krzyknęła do niego, próbując przebić się głosem przez hałas jaki panował w zatłoczonym klubie.

Chłopak jednak nie zareagował. Przymknął powieki i powoli zasypiał, nie zwracając uwagi na decybele, które go otaczały. Loża, w której właśnie się znajdowali, była na tyle zasłonięta od reszty klubu, że nikt nie mógł widzieć, co się w niej dzieje.

Zirytowana dziewczyna z trudem odsunęła go od siebie i wstała z czarnej sofy, obciągając swoją krótką brązową sukienkę.

- Idziesz, czy zostajesz? – zapytała, nachylając się nad nim, by ją usłyszał.

Chłopak otworzył oczy i uśmiechnął się głupkowato. Wyciągnął rękę w jej stronę, sygnalizując tym, że potrzebuje jej pomocy by wstać.  Jednak kiedy blondynka podała mu rękę, Alexis pociągnął ją w swoją stronę i, głośno się śmiejąc, objął ją ramionami.

- Widzisz, jaki jestem sprytny? – wybełkotał prosto do jej ucha.

- Puść mnie! – krzyknęła głośno, próbując się wyrwać z jego uścisku.

- Nie – odpowiedział jej rozradowany chłopak, jak gdyby uważał to za świetną zabawę.

Dziewczyna miała jednak zupełnie odmienne zdanie na ten temat. Zamachnęła się i z całej siły go spoliczkowała. To na chwilę rozjaśniło mu umysł.

Spojrzał na nią  zaskoczony, nie bardzo wiedząc, co się stało.

- Dlaczego to zrobiłaś? – wymamrotał.

- Żebyś się w końcu ogarnął – warknęła, wyrywając się z jego uścisku. Stanęła przed nim i spojrzała na niego z góry. – Rób sobie, co chcesz. Ja wychodzę – powiedziała, odwracając się i kierując do wyjścia.

Alexis skwitował to pijackim uśmiechem, myśląc, że dziewczyna tylko żartuje i zaraz do niego wróci. Rozsiadł się wygodnie na sofie i zamówił kolejnego drinka. Świat mu nieco wirował, jednak nie przejmował się tym. Uwielbiał ten stan, kiedy wszystko wydawało się proste i zabawne.

Sączył powoli drinka, który niewiadomo skąd znalazł się pod jego ręką. Patrzył na ludzi, którzy wyginali ciała w rytm muzyki, której nawet nie słyszał. Nagle przed jego oczami zamajaczyła mu niewyraźna postać przyjaciela.

- Jonathan – wykrzyknął radośnie imię kolegi, które bardziej przypominało bulgotanie psa, niż ludzki głos.

Chciał jeszcze coś dodać, jednak ogarnęła go straszna senność. Powieki, wbrew jego woli powoli opadały. Po chwili nastała całkowita ciemność.

Obudził go jakiś uporczywy hałas, który bezustannie wwiercał mu się w pękającą z bólu głowę. Nie miał pojęcia, co się wokół niego działo. Marzył tylko o tym, żeby nastała cisza. Próbował zagłuszyć ten dziwny dźwięk, nakładając na głowę poduszkę i dodatkowo naciągając na to kołdrę. Odgłos nieco ucichł, jednak nadal był na tyle głośny, by nie pozwolić mu spać.

W ślimaczym tempie, nie chcąc zwiększać bólu nieostrożnymi ruchami, wyplątał się z kołdry i ściągnął z głowy poduszkę. Leżał tak przez chwilę, próbując znaleźć w sobie choć trochę siły, by otworzyć oczy. Dopiero po kilku minutach uniósł lekko powieki. Oślepiające słońce, które świeciło wprost na jego łóżko sprawiło, że szybko je zamknął.

- Cholera – przeklął cicho pod nosem, przykładając dłoń do oczu.

Nawet tak mały ruch spowodował, że w jego brzuchu powstała rewolucja. Wziął głęboki wdech, próbując choć trochę uspokoić żołądek. Gdy po krótkiej chwili zawirowania w jego brzuchu prawie ustały, spróbował ponownie otworzyć oczy. Tym razem zrobił to jeszcze wolniej, choć i tak musiał je mrużyć, by chronić przed słońcem.

Jeszcze dłużej trwało zanim podniósł się i usiadł na brzegu łóżka. Przyłożył ręce do skroni, próbując zatrzymać dziwne wirowanie w głowie. Nie miał pojęcia jakim cudem znalazł się w swoim łóżku. Ostatnie, co pamiętał to moment, w którym tańczył z Di. Przez jego pękającą głowę przeszła myśl, że to właśnie dziewczyna przyprowadziła go do mieszkania.

Rozejrzał się po sypialni, poszukując wzrokiem telefonu, z którego dobiegał ten denerwujący dźwięk. Zauważył, że leży na komodzie, która znajdowała się po drugiej stronie pomieszczenia. Próbując opanować zawroty głowy, powolnym krokiem ruszył w tamtą stronę. Musiał się nieźle nagimnastykować, by przemierzyć drogę, na której pełno było jego ubrań. Spróbował przypomnieć sobie kiedy ostatnio tu sprzątał. Jednak silniejszy ból głowy spowodował, że szybko przestał o tym myśleć.

Wziął do ręki dzwoniący telefon i nacisnął zieloną słuchawkę, po czym przyłożył go do ucha.

- Tak? – wyszeptał cicho.

- No na reszcie! – po drugiej stronie odezwał się donośny głos jego przyjaciela.

- Mógłbyś… trochę ciszej? – zapytał, odsuwając nieco słuchawkę od ucha.

- Nie mam takiego zamiaru. – Mógł się domyślić, że Jonathan nie będzie miał nad nim litości. – O dwunastej jest trening i radziłbym się tym razem nie spóźnić, o ile jeszcze masz zamiar kiedykolwiek zagrać mecz – chłopak rzucił do telefonu, po czym się rozłączył.

Alexis spojrzał na telefon, po czym delikatnie odłożył go na miejsce. Była godzina dziewiąta, więc miał jeszcze trochę czasu, żeby się ogarnąć. Wrócił na łóżko i położył się na plecach.

Jego oczy spojrzały na suficie. Zaczął się zastanawiać, co się z nim stało. Nie tak dawno piłka była dla niego najważniejszą rzeczą w życiu. Ostatnio jednak stracił do tego zapał. Zaczął więcej pić, chodzić na imprezy. Ciągle myślał tylko o tym, by móc wieczorem wyjść na miasto i w szale muzyki o wszystkim zapomnieć.

Nie wiedział, w którym momencie przekroczył tą granicę. Gdy teraz tak o tym myślał, nie był nawet pewien, czy tego właśnie chciał. Co z jego planami, marzeniami, by stać się jednym z najlepszych piłkarzy na świecie? W tym ciągłym wirze życia gdzieś  po drodze zgubił swój cel. Zatracił się w ciągłych imprezach, zapominając, co było dla niego najważniejsze.

Treningi już dawno straciły dla niego sens. Przestały sprawiać mu jakąkolwiek przyjemność.  Przychodził na nie, odbębniał swoje, wracał do domu i wychodził na imprezy.

Dzisiaj było tak samo. Koledzy z drużyny, którzy w świetnym nastroju przebierali się po treningu, wzbudzali tylko jego niechęć. Nie wiedział z czego się tak cieszyli i nawet nie chciał wiedzieć. Jakoś nie bardzo go to interesowało.

Założył buty i zaczął wiązać sznurowadła, kiedy usłyszał, że ktoś coś do niego mówi.

- Alexis, trener chce z tobą rozmawiać. – Villa spojrzał na chłopaka z nieukrywaną pogardą.

Chilijczyk odwdzięczył się podobnym spojrzeniem. Od jakiegoś czasu oboje nie pałali do siebie  sympatią. Możliwe, że to przez to, że to właśnie David wiedział o nim więcej, niż ktokolwiek inny.

Dokończył wiązanie buta i niechętnie podniósł się z miejsca. Wziął swoją torbę, nie chcąc wracać do szatni i widzieć roześmianych twarzy kolegów. Nie był głupi i doskonale wiedział, po co Tito go do siebie wezwał. Był przygotowany na kazanie i zdziwił się, że trener dopiero teraz chciał je wygłosić.

Wszedł do jego biura, nie zmieniając wyrazu twarzy. Vilanova odwrócił się od okna, przy którym stał i nakazał mu ręką, by usiadł.

Alexis spojrzał na mężczyznę, który stał przed nim. Miał on niezwykle poważną minę, a zmarszczki na czole dodawały mu pewnej wrogości.

- Coś się stało? – zapytał Sanchez, chcąc przerwać tą milczącą wymianę spojrzeń.

- Ciekawe, że to ty zadajesz to pytanie – odpowiedział spokojnie Trio, siadając na fotelu przy biurku. – Wiesz czemu? Właśnie miałem cię zapytać o to samo.

Rzucił na blat długopis, który właśnie trzymał w ręku i spojrzał na niego tak, że Alexis skulił się w sobie. Jeszcze nigdy nie widział go tak poważnego.

- U mnie wszystko w porządku – powiedział, wymuszając uśmiech.

- Wiesz – odezwał się po dłuższej chwili – może i nie jestem jakimś wybitnym psychologiem, ale nie jestem głupi. Nie musisz udawać, ja wiem wszystko. Zdaję sobie sprawę z tego, co robisz ze swoim życiem i jak to się najpewniej skończy. Interesuje mnie tylko jedno.

- Co takiego? – wychrypiał lekko Alex.

- Dlaczego?

Sanchez patrzył mu prosto w oczy, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. Czy sam się nad tym nie raz zastanawiał? Co takiego się w nim zmieniło, że przestawił całe życie do góry nogami?

- Nie wiesz dlaczego? To może ja ci odpowiem – powiedział Tito, opierając się na oparciu fotela. – Jesteś młody, masz dopiero dwadzieścia cztery lata. Świat stoi przed tobą otworem. Ty jednak w bardzo szybkim tempie chcesz zniszczyć wszystko to, na co do tej pory pracowałeś. Pamiętasz, co mi powiedziałeś pierwszego dnia, kiedy zjawiłeś się w Barcelonie? Odświeżyć ci pamięć? – zapytał, najwyraźniej oczekując od niego odpowiedzi.

- Powiedziałem, że zawsze będę dawał z siebie wszystko, żeby stać się jednym z najlepszych piłkarzy na świecie.

- Dokładnie. Co się więc zmieniło, że ważniejszym priorytetem jest pójście na imprezę, zalanie w trupa i przyprowadzanie do domu coraz to nowych panienek? Nie patrz tak na mnie. Ja też mam oczy i uszy. Wiem więcej, niż moglibyście przypuszczać. Co się więc z Tobą stało? Gdzie się podział stary Alexis?

Wracał do domu ze zwieszoną głową. Wchodząc do biura trenera, spodziewał się krzyków i wyzwisk. Nigdy nie pomyślałby nawet o tym, że Tito będzie analizował jego życie. Życie, które czuł, że całkowicie spieprzył.

Nie zdziwił się, że został zawieszony. Vilanova dał mu czas na to, żeby wszystko przemyślał i zastanowił się, co jest dla niego ważniejsze. Wbrew pozorom ta chłodna rozmowa zadziałała na niego bardziej, niż wyzwiska, które zapewne by po nim spłynęły. Kac, który męczył go przez cały trening, po wizycie u trenera całkowicie zniknął.

Wszedł do domu, od razu kierując się do nowocześnie urządzonej kuchni. Otworzył lodówkę i zawahał się lekko, wodząc wzrokiem pomiędzy piwem, a butelką wody. Po krótkim namyśle wyciągnął wodę i wziął długi łyk. Zamknął drzwi od lodówki i zauważył przyczepioną do nich kolorowym magnesem kartkę. Nie musiał czytać wiadomości, żeby wiedzieć kto jest jej autorem.

„Mam dość. Odchodzę. Nie szukaj mnie.

Di.”

Kilka razy przeczytał treść zapisaną na małej karteczce. W jednej chwili opadły z niego wszystkie siły. Spojrzał na wodę, którą trzymał w ręce i skrzywił się lekko. Rzucił ją na blat i wyciągnął z lodówki piwo. Tylko to mogło mu teraz pomóc. 

***

O ile z początku rozdziału jestem zadowolona, to końcówka wydaje mi się całkowicie do niczego.

Nie do końca wiem, czy wyszło właśnie tak, jak miałam zaplanowane.  Ci, którym ostatnio brakowało Alexisa, mają dzisiaj tylko jego. Are you happy now? :)

Chciałabym już piąty rozdział, gdzie wszystko rozwinie się na dobre.