Rozdział piąty

  

Emily Browning - Asleep

 Do końca życia zapamięta jak po raz pierwszy ujrzała nieruchome ciało Caroline. Zapamięta jej sine wargi i rażąco biały bandaż, zakrywający prawą rączkę. Jeszcze długo będzie pamiętać pikające monitory, szum wentylatora i krzątające się wokoło pielęgniarki o kamiennych twarzach. Zapamięta swoje nieskładne apele do Boga, wygłaszane w duchu, gdy czekała, trzymając córeczkę za zdrową rączkę. Widok zupełnie nieruchomej i bezbronnej dziewczynki jeszcze długo będzie tkwił w jej pamięci.

   - Michelle... - odezwał się cicho David, kładąc rękę na jej ramieniu.

   W chwili, gdy powiedział jej o tym, co się stało, dziewczyna nie odezwała się do niego nawet słowem. Czuł się winny, jednak nie miał pojęcia, co zrobić, by to wszystko naprawić. Gdyby tylko przewidział, że coś takiego nastąpi, to cofnąłby czas  i nigdy nie dopuściłby do takiej sytuacji.

   Nie dziwił się jej, że zareagowała właśnie w ten sposób. Wyobraził sobie na miejscu Caroline swoich synów i poczuł dziwny skurcz serca. Mógł się tylko domyślać, co tak naprawdę czuła Mich.

   Chciał ją przeprosić, błagać o przebaczenie. Zdawał sobie jednak sprawę, że w tej chwili na niewiele by się to zdało.

   - Wyjdź.

   Jedno słowo wymówione chłodnym tonem, wyrażało wszystkie uczucia jakie dziewczyna żywiła względem niego.

   - Mich...

   - Wyjdź, David. Nie pokazuj mi się na oczy - dodała, strząsając jego dłoń ze swojego ramienia.

   Nie odezwał się. Posłusznie podszedł do drzwi. Położył rękę na klamce i zawahał się. Rzucił ciche "przepraszam" i po chwili drzwi się za nim zamknęły.

   David spojrzał na swoją żonę, która czekała na niego pod salą. Podszedł do niej i przytulił ją do siebie.

   - Chyba lepiej będzie, jeżeli stąd pójdziemy - powiedział wprost do jej ucha.

   - Ona nas nienawidzi, prawda? Nienawidzi - Carrie mamrotała pod nosem. - Wcale jej się nie dziwię. Ja siebie też nienawidzę.

   Tymczasem Michelle wzięła głęboki wdech, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że wstrzymywała oddech.

   W jej głowie mieszała się masa sprzecznych uczuć. Była przerażona. Jak nigdy bała się o swoją małą córeczkę. Czuła się całkowicie bezradna i bezsilna. Fakt, że życie Caroline leżało w rękach człowieka, który rok wcześniej ją porzucił, dodawała tylko kolejną cegiełkę tych odczuć. Alexis nawet nie odebrał jej telefonu. Mogła tylko nagrać się mu na automatyczną sekretarkę i modlić się o cud.

   Do tego dochodził jeszcze gniew i rozgoryczenie, gdy tylko pomyślała o tym, że jej najlepsi przyjaciele nie dopilnowali jej córeczki. Zdawała sobie sprawę z tego, że w przypadku małych dzieci wypadki dość często się zdarzały, jednak nie potrafiła im tego wybaczyć. Nie wiedziała nawet, czy kiedykolwiek będzie w stanie to zrobić. W tej chwili myślała tylko o tym, by jej córeczka wróciła do zdrowia.

   Alexis leżał w swojej sypialni z wzrokiem wbitym w sufit.

   Wczorajszy wieczór spędził na długiej rozmowie z Jonathanem i swoim agentem. Jeżeli chciał dalej grać w piłkę, musiał zmienić swoją postawę. Skończyć z piciem i imprezami i zacząć porządnie trenować.

   Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że właśnie tak powinien postąpić. Nie potrafił jednak znaleźć żadnego impulsu, który zmusiłby go do tego. Przechylił głowę na bok i spojrzał na telefon, który wibrował od dłuższego czasu. Nie miał ochoty z nikim rozmawiać i dlatego nawet nie sprawdził, kto dzwonił do niego tyle razy.

   Ciekawość jednak wzięła górę. Wziął do ręki telefon i zerknął na ekran wyświetlacza. Zdziwił się, widząc od kogo były te wszystkie nieodebrane połączenia.

   David od roku traktował go jak powietrze. W trakcie meczu zachowywał się w miarę normalnie, jednak prywatnie go nie wnosił i wcale się z tym nie krył.

   Tym bardziej zdziwił się, gdy zobaczył od kogo są pozostałe połączenia. Ostatni raz widział Michelle w sądzie w dniu, w którym rozwiązali swoje małżeństwo. W dniu, w którym powiedziała, że go nienawidzi i nigdy więcej nie chce widzieć go na oczy. Był zaintrygowany tym, co ta dwójka mogła od niego chcieć. Zauważył, że ma na poczcie nagraną wiadomość. Przyłożył telefon do ucha i cierpliwie wysłuchał drżącego głosu Michelle.

   - Mich, powinnaś odpocząć.

   - Nic mi nie jest - powiedziała, gładząc rączkę swojej córeczki.

   Ben spojrzał na nią sceptycznie, ale nie oponował dłużej. Dziewczyna była bardzo uparta i wiedział, że jego dalsze namowy na nic się nie zdadzą, a tylko ją zdenerwują.

   - Zobaczysz, że wszystko będzie dobrze - odezwał się cicho, stając za nią i kładąc dłonie na jej ramionach.

   W chwili, gdy dowiedział się, co stało się Caroline poczuł dziwny ucisk w sercu. Rzucił wszystko i od razu przyjechał do szpitala. Nie wahał się ani chwili. Córka Michelle była także jego dzieckiem i kochał ją, jakby to on był jej prawdziwym ojcem. Nie było dla niego ważne to, że nie łączą ich prawdziwe więzi. Zakochał się w niej w chwili, gdy zobaczył dziewczynkę po raz pierwszy. Nie wyobrażał sobie teraz, że mogłoby jej się stać coś gorszego od tego nieszczęśliwego wypadku.

   - Ben... A jeżeli on nie przyjdzie? Jeżeli w ogóle mu nie zależy na Caroline? Jeżeli...

   - Spokojnie, kochanie - powiedział, uspokajająco. - Na pewno przyjdzie. Nikt nie jest aż tak wielkim skurwysynem, żeby nie pomóc własnemu dziecku - dodał ciszej, modląc się, żeby to była prawda.

   Nie chciał nawet myśleć, co by się stało, gdyby były mąż jej ukochanej nie zjawił się w szpitalu. Lekarz nie powiedział nic dosłownie, ale oboje doskonale zdawali sobie sprawę, że jeżeli dziewczynka w najbliższym czasie nie będzie miała transfuzji krwi, to wątpliwe było, czy uda się jej to przeżyć

   - Boję się. Tak bardzo się boję... - wyszeptała Mich, przykładając dłoń do ust.

   - Będzie dobrze - odszepnął jej, jednak z każdą chwilą zaczynał w to wątpić. - Zobaczysz, że Caroline wyzdrowieje.

   - Przepraszam, że przeszkadzam, ale jakiś mężczyzna twierdzi, że jest pani mężem i chce zobaczyć się z córką - wyrzuciła z siebie nieco zdenerwowana pielęgniarka o zarumienionej twarzy. - Mam go wpuścić?

   Michelle przeniosła wzrok z kobiety na swojego mężczyznę. W jej oczach można było dostrzec iskierki nadziei, kiedy drżącym głosem wymówiła jego imię.

   Nic się nie zmienił. Wyglądał identycznie jak w chwili, gdy widziała go ostatni raz na żywo. Tym razem jednak nie miał tego charakterystycznego uśmiechu na twarzy, a w jego oczach nie było tego specyficznego blasku. Co więcej, dziewczynie wydawało się, że jest zdenerwowany. Nerwowo rozglądał się wokoło, słuchając tego, co przekazywał mu lekarz.

   - Michelle - wykrzyknął jej imię, zauważając ją po drugiej stronie białego korytarza.

   - Przyszedłeś...

   Dziewczyna nie chciała, żeby to tak zabrzmiało. Nie chciała okazywać mu żadnych uczuć, jednak ta cała sytuacja ją przerosła i nie potrafiła powstrzymać uczucia ulgi, które opanowało całe jej ciało.

   - Co się stało? - zapytał, zapewne mając na myśli Caroline.

   - Nie mamy czasu, żeby teraz o tym rozmawiać - powiedziała szybko, myśląc tylko o córeczce. - Musisz oddać trochę krwi - dodała.

   - Słucham? - Alexis spojrzał na nią zdziwiony, jakby powiedziała do niego coś w chińskim języku.

   - Krew. Mojej córce potrzebna jest krew - wytłumaczyła, nawet nie zwracając uwagi na to, jakiego zaimka wlaśnie użyła.

   - Krew? - powtórzył za nią nieco nieprzytomnie.

   Michelle początkowo nie zrozumiała, o co mu chodzi. Dopiero po dłuższej chwili, patrzenia prosto w jego oczy dotarło do niej, co było nie tak.

   - Alex, naprawdę nie wstydzisz się przychodzić z żoną na badania? - zapytała poważnie dziewczyna, patrząc na niego z lekko przekrzywioną twarzą. Zaśmiała się, widząc jego przerażoną minę.

   - Wiesz, że to wcale nie jest śmieszne? - rzucił chłopak, odsuwając się od niej.

   - Fakt, że dorosły mężczyzna boi  się igieł i krwi jest dość zabawny - powiedziała z uśmiechem na ustach.

   - To wcale nie jest zabawne.

   - Przyznaj, że trochę jest - zaśmiała się ponownie, uderzając go lekko w ramię.

   Wzięła się właśnie za rozpakowywanie kartonów z ich rzeczami. Od dwóch dni byli w Barcelonie i dziewczyna postanowiła w końcu wziąć się za porządkowanie. Nadarzyła się ku temu idealna okazja, gdy jej mąż, który ciągle odciągał ją od tego pomysłu, pojechał do klubu, by przejść ostateczne badania.

   W chwili, gdy do niej zadzwonił i poprosił, czy raczej błagał, o to by do niego przyjechała, myślała, że sobie z niej żartuje. Jednak w chwili, gdy zobaczyła go siedzącego przed gabinetem lekarskim, wiedziała, że jest naprawdę przerażony.

   - Alexis, kochanie, przecież igła jest malutka, a ty jesteś już dużym chłopcem - powiedziała, głaszcząc go dłonią po policzku.

   - Możesz się śmiać - rzucił obrażony.

   - Przecież wejdę tam z tobą. Nie zostawię mojego mężczyzny w potrzebie - dodała, przytulacjąc się do niego. - Będę twoim super bohaterem - wyszeptała mu cicho do ucha.

   - I będziesz tam blisko mnie? - zapytał poważnie.

   - Tak. Zawsze będę przy tobie, kiedy będziesz mnie potrzebował - odpowiedziała mu poważnym tonem, chociaż w środku niej wszystko się śmiało. Powstrzymała się jednak, widząc, że Alexis jest naprawdę przerażony.

   - Kocham cię, wiesz?

   Michelle uśmiechnęła się w odpowiedzi. Widziała ten błysk w jego oku i wiedziała, że to, co mówi było szczere.

   - Mich?

   Cichy głos Bena przywrócił ją na ziemię. Wspomnienie wbiło ją w dziwny nastrój. Minęło trochę czasu od tamtego wydarzenia i zdążyła o nim całkowicie zapomnieć.

   - Alexis, powiedz, że ci to już przeszło... - powiedziała cicho, patrząc na byłego męża.

   - To nie jest choroba, która tak po prostu ci przejdzie - rzucił, przerażony na samą myśl tego, co go za chwilę czekało.

   - Co się dzieje? - wtrącił Ben, kompletnie nic nie rozumiejąc z rozmowy tej dwójki.

   - Alexis boi się igieł i nie lubi widoku krwi... - odpowiedziała mu Mich, nie odrywając wzroku od byłego męża.

   - Gotowy?

   Zza pleców Chilijczyka wyszła pielęgniarka, która chwilę wcześniej nie chciala go wpuścić na oddział.

   Alexis spojrzał na kobietę, która od krótkiej chwili kręciła się koło niego. Myślał, że dostanie zwału, gdy maleńkim nożykiem ukłuła go w palec, by sprawdzić, czy jego krew nadaje się do oddania. Uważnie patrzył na jej palce, które podwiązały mu rękę na wysokości ramienia. Zrobiło mu się gorąco w chwili, gdy zobaczyl, jak wyciąga woreczek na krew i igłę.

   - Kim on jest? - odezwał się, odwracając głowę od pielęgniarki. Spojrzał na Michelle, która z poważną miną siedziała na krześle koło niego.

   - Kto? - zapytała nieco nieprzytomnie.

   - Ten blondyn.

   - Nie twoja sprawa - powiedziała, momentalnie się prostując.

   Alexis miał już coś odpowiedzieć, gdy kątem oka zobaczył, jak pielęgniarka zaczęła zbliżać się z igłą do jego przedramienia. Momentalnie odwrócił wzrok i wyciągnął wolną rękę, położył ją na zimnych dłoniach Michelle i mocno zacisnął.

   Dziewczyna pod jego dotykiem momentalnie zesztywniała. Miała ochotę wyrwać swoją rękę i zostawić go samego, ale wiedziała, że nie mogła tego zrobić. Musiała mysleć o córce. To Caroline była tu najważniejsza, a ona zrobiłaby dla niej wszystko. 

***

Wiecie co jest dzisiaj? Alexis ma urodziny i właśnie z tej oto okazji dodaję nowy rozdział.

Wszystkiego najlepszego! ♥